Gezi tutuklusu, kent plancı Tayfun Kahraman’ın hastaneye tedaviye götürülürken cezaevi aracında yaşadığı berbat muamele manzaralar yayınlanmıştı. Kahraman hem bu makus muamele anını, hem cezaevinde yaşadıklarını birinci defa SÖZCÜ’ye anlattı. Kahraman, yeni yıl bildirisini paylaştı.
Cezaevi aracında dakikalarca, kelepçeli halde bekletilen Kahraman, kelepçesinin biraz gevşetilmesini istediğinde daha da sıkıldığını söyledi. Kahraman ayrıyeten daha evvel bu türlü bir muameleye maruz kalmadığını, tedavi sırasında da usulsüzlükler olduğuna dikkat çekti.
“En büyük azap, hatasız olduğunu bile bile mahpusta tutulmak” diyen Kahraman,”Özgürlüğüm, sıhhatim, çocuğumun en hoş yaşlarından her gün yeni bir gün kaybediyorum. Israrla ve inatla ‘benim somut olarak cürmüm ne?’ sorusunu soruyorum ve karşılık alamıyorum” diye konuştu.
İşte Kahraman’ın cezaevinden SÖZCÜ’ye gönderdiği mektup:
“28 Ağustos 2024’te denetime giderken, her şey baştan itibaren tuhaf ilerledi. Günün başından itibaren, tuhaflıklar başladı. Birinci başta yola çıkarken olağandan çok daha sıkı kelepçelediler. Ben de nazikçe misyonlu işçiye “kelepçenin çok sıkı olduğunu, bunun sıhhatimi olumsuz etkileyebileceğini” ilettim. MS hastası olduğumu, olağan beşerlerle tıpkı kan bedellerine ve kas yapısına sahip olmadığımı, kullandığım ilaçlar sebebiyle kan değerlerimin düşük olduğunu ve darbelere karşı daha hassas olduğumu açıkladım. O da ne yapacağını amiri olan astsubaya sordu. Ben gevşetmesini beklerken kelepçemi daha çok sıktı. 25 dakika boyunca o formda canım acıyarak gittikten sonra molada bileklerimde morarma oluştuğunu görünce fakat gevşettiler kelepçeyi.
“FETÖ İLE ANILMAK EN BÜYÜK HAKARET”
Benden FETÖ’cü diye bahsettiler ve tutanakta FETÖ/PDY mahkumu yazdılar. Meğer ben FETÖ/PDY tarafından hazırlanan iddianame ve uydurulan kanıtlar ile yargılandım. Çok kez anlattık bunu. Ömür uzunluğu karşı olduğum, bizi buraya göndermek için kumpas kurmuş, kanıt uydurmuş bir yapıyla anılmak, büyük hakaret.
Hastanede muayene sırasında olağanda jandarma dışarıda bekler. Aslında gittiğimiz hastanedeki oda üst katta, o denli kaçacak bir yer yok. Kaldı ki tekraren gelmişim ve hiçbirinde jandarma yoktu odada. Bu sefer onlar da muayeneye eşlik edeceğiz dediler. Sanırım tabipleri baskı altına alarak tutanak tutulmasını engellemek istediler. Lakin, doktor kollarımdaki izleri görerek tutanak tuttu. Vazifesini yaptı. Sonra benim kelepçemi yeniden daha fazla sıktılar, hastanenin içinde resmen sürükleyerek götürdüler.
“TANSİYONUM YÜKSELDİ, GÖZÜM KARARDI”
Daha sonra diğer bir mahkumu diğer bir hastaneye götürdüklerinde cezaevi aracını öğlen güneşinde, ağustos sıcağında bıraktılar. Esasen havasız olan aracın içinde dakikalarca o güneşin altında bekletildim. Tansiyonum yükseldi, gözüm karardı ve parmaklarım uyuşmaya başladı.
Cezaevine döndükten sonra olanları avukatlarımla ve eşimle paylaştım. Bunun üzerine mevzu kamuoyunda duyuldu. Tıpkı gün soruşturma başlatıldı. Fakat bildiğiniz üzere Kaymakamlık soruşturmayı engelledi. Avukatlar gerekli itirazları yaptı. Sonucu bekliyoruz.
3 yıla yakın müddettir tutukluyum ve o güne kadar sistematik bir eziyete uğramamıştım. Şok ediciydi. Onur kırıcıydı. İnsanlığımı sorgulatır bir muameleye maruz kalmak, bilhassa acı çekmem için efor gösterilmesi ve bunu önemli sıhhat meseleleri yaratacaklarını bilerek yapmalarına hakikaten şaşırdım. Bir insanın bu tip şeyleri yapacağına ihtimal vermezdim. Sebebini bilmiyorum. Lakin bu türlü bir şeyin makul bir sebebi olamayacağını biliyorum. Bu muamele yalnızca bana değil hiçbir beşere yapılmamalıdır.
“YENİ YILA AİLEMDEN, EVLADIMDAN UZAK GİRİYORUM”
En büyük azap, hatasız olduğunu bile bile mahpusta tutulmak. Neredeyse 3 yıl oldu. 3. kere yeni yıla ailemden, evladımdan uzak giriyorum. Yeni yıl herkes için umut demek. Benim de umudum AYM’de bekleyen evrakımıza bir an evvel bakılması ve adil yargılanmadığımız gerçeğinin karara bağlanması.
Çünkü özgürlüğüm, sıhhatim, çocuğumun en hoş yaşlarından her gün yeni bir gün kaybediyorum. Israrla ve inatla “benim somut olarak hatam ne?” sorusunu soruyorum ve yanıt alamıyorum. “İsnat edilen hatası, yani hükümet cebir ve şiddet yoluyla devirmeye teşebbüs ettiğimi gösteren kanıtlar ne?” diye soruyorum ve karşılık alamıyorum. “Ben hangi münasebetle 18 yıl mahpus cezasına mahkum edildim?” diye soruyorum ve karşılık alamıyorum. Zira bu soruların karşılığı yok. Ne yaptığımı, yapmadığımı pek yeterli biliyorum. Belgeyi inceleyen herkes uğradığım haksızlığı, hukuksuzluğu görecektir.
Bu bir yanılgı ya da yanlışlık olmayı geçti, zulme dönüştü. Umuyorum ki 2025 temizlerin mahpusta olmadığı bir yıl olur. Herkesin yeni yılını kutluyor, herkese gösterdikleri takviye için teşekkür ediyorum. Emin olun bu dayanaklar beni yalnız kapatıldığım bu hücrede daha güçlü kılıyor, onur veriyor.
“ENSEYİ ASLA KARARTMAMAK GEREKİR”
Olumsuz şeylerden bahsetmiş olsam da, enseyi asla karartmamak gerekir. Bu süreçte yanımızda olan, kalbi bizimle atan çok insan olduğunu biliyorum. Biz toplum olarak bir uyuşma hali yaşıyoruz. Bazen acıyla baş etmek için beşerler uyuşturur kendini. Lakin bu acıyı dindirse de hastalığı kalıcı hatta ölümcül hale getirir. Artık uyuşma halinden çıkıp kıpırdamaya başlamamız, iyileşmemiz lazım. Bunu da daima birlikte yapabiliriz.
İsteğim, temennim ve dileğim; vicdanının sesini dinleyen, yanlışa yanlış diyebilen insanların daha yüksek ses vermesi. Hangi görüşten olduğunuz fark etmez. Bir kez bizim durumumuzda olduğu üzere, gerekçesiz ve kanıtsız insanları mahpusa yollamanın olağanlaşması, ülkemizi de felakete sürükler. Hz. Ali’nin “Devletin dini adalettir” kelamı, devletlerin lakin adil olduğunda ayakta kalabildiğine işaret ediyor. Sorumluluğu olanlar başta olmak üzere hepimiz adaletsizliği gidermek için gerekli süreçlerin önünü açmalıyız. Bunun kaybedeni olmaz, tersine ülkemiz, demokrasimiz ve kardeşliğimiz kazanır.
Ülkemi ve insanlarını çok seviyorum. Öteki bir Türkiye yok. Ülkemin ve bir yurttaş olarak benim, hak ettiğimiz adalete kavuşmamıza az kaldığına inanıyorum.